Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

thoughts...

κι άλλη μια όμορφη μέρα παρέρχεται...και αναλογίζεσαι τι έχεις δώσει και τι έχεις πάρει-μάλλον,την αναλογία ψάχνεις να βρεις μεταξύ αυτών των δύο και να σιγουρευτείς πως δεν σε άφησε φτωχότερη και σήμερα η μέρα...φτωχότερη βέβαια από ποια σκοπιά?χρόνου,ελπίδας,πίστης,υπομονής ή συμβιβασμού? ο καθένας μας όμως δεν έχει τη δική του απάντηση?
και ποιος ορίζει τέλος πάντων τη σωστή,το πώς πρέπει να αντιδράσουμε-να νιώσουμε-να σκεφτούμε... ου κρίνεις ίνα μη κριθείς δεν λέει το ρητό? πώς μπορούμε όλοι μας να ελευθερώνουμε αδυσώπητα και τις πιο ενδόμυχες αρνητικές μας σκέψεις για τους άλλους και μετά να μη δεχόμεθα ούτε το ελάχιστο για τις δικές μας πράξεις-και vice versa..
γιατί παραμένει αυτή η ουτοπία,αυτό το άπιαστο ιδανικό που λέει πως ό,τι κάνεις για τους άλλους θα ήθελες να το κάνουν και αυτοί για σένα...ισχύει πάντα? ή μήπως επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να μην το δέχεται-με το να είμαστε (εξωτερικά πάντα) δυνατοί,αυτοδύναμοι,παντός καιρού και χρόνου...στη δική μου περίπτωση μάλλον ισχύει.οπότε έσφαλα, το παραδέχομαι...που επέλεξα να είμαι ισορροπημένη και να μην εξαρτώμαι από κανέναν...που έδωσα την εντύπωση πώς ό,τι κι αν μου συμβεί εγώ θα χαμογελάω και δεν θα έχω ανάγκη από έναν υποστηρικτικό λόγο ή μια καλή κουβέντα.πού χρόνος και τόπος για παράπονα που προέρχονται από μένα....θα γίνει σεισμός! κατακλυσμός! και αμφιβάλλω για το κατά πόσον θα βρεθεί το έτερον μου ήμισυ στο συγκεκριμένο τομέα...
γιατί να ναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις? γιατί να απαιτούν τόση φαιά ουσία ικανή για να αποδείξουμε και το πιο δύσκολο μαθηματικό θεώρημα? γιατί να μην υπάρχει ένα μαγικό κουμπί να τα ρυθμίζει όλα και να μας "σώζει" από άσκοπα δάκρυα-εφιάλτες και ξεσπάσματα με χαμηλής ποιότητας άσματα για υπόκρουση?
κάτι μαθαίνεις βέβαια και πάλι...από κάθε σύγκρουση, από κάθε λανθασμένη επιλογή, βγαίνεις πιο δυνατός,μ' ένα νέο πλέον στοιχείο της "πανοπλίας" σου που σε προετοιμάζει για να ριχτείς στην επόμενη "μάχη"-αναζήτηση...πόσο όμως να φτάσουμε τον εαυτό μας στα άκρα γι αυτό το σκοπό...γιατί να μη τύχει κάποια στιγμή και το πιο απλό? Θέε μου, θα το εκτιμήσω αλήθεια δεν θα το πάρω ως δεδομένο... γιατί εξακολουθώ-σε πείσμα των καιρών και των εμπειριών-να παραμένω αθεράπευτα και βαθιά ρομαντική (Νικολέττα για σένα αυτό) και να εκτιμώ την παραμικρή αθώα και αυθόρμητη κίνηση, μια αγκαλιά, ένα "θέλω να σε δω έστω και για 10 λεπτά", ένα μήνυμα για καληνύχτα...
Αισιόδοξη παρόλα τα όσα συμβαίνουν... can you blame me? είμαι εκ γενετής χαρούμενος άνθρωπος που πιστεύω σε happy end και σε αξιόλογους ανθρώπους..ακόμα κι αν είναι δυσκολο να βρεθούν...
Γλυκές Καληνύχτες!

2 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα!
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις.. όπως το είπες.. τίποτα άλλο..

lydia lou είπε...

η αλήθεια είναι αυτή...όσο κι αν προσπαθήσεις...τελικά μάλλον όσο και να προσπαθούμε κάποια πράγματα θα μας ξεπερνάνε....καλό βραδυ :)