5+1 τρόποι να ξε-αγχωθείς ή οδηγός αισιοδοξίας!

1.     Βρες κάτι να σε κάνει χαρούμενο κάθε πρωί!

          Τα 5 λεπτά ύπνου παραπάνω? Το ότι είναι Σάββατο χωρίς δουλειά? Το ότι θα φας        ένα νόστιμο πρωινό? Η ύπαρξη ηλιόλουστης μέρας ή ο φούρνος στη γωνία που            μοσχομυρίζει ψωμί? Υπάρχει κάτι διαφορετικό για τον καθένα-ανακάλυψε το δικό      σου!

2.     Σα βγεις στον πηγαιμό για την καθημερινή σου απασχόληση  ( σχολείο, σχολή δουλειά κλπ) έχε τα μάτια σου ανοικτά! Για να δεχτείς ακόμα και το παραμικρό ερέθισμα που θα διαφοροποιεί προς το καλύτερο αυτή τη μέρα από τις προηγούμενες. Μια καλημέρα από έναν άνθρωπο (ειδικά αν δεν το περίμενες ή αν δεν το είπες πρώτος), η προοπτική ενός καλού καφέ ή ενός τραγουδιού για να ξεκινήσει η μέρα, το πλάνο για μια έξοδο με συνεργάτες/φίλους που θα προκύψει εν τη ρύμη του λόγου φτάνουν και περισσεύουν!

3.     Keep calm and keep walking!
Κράτα θετική στάση απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και μπορείς να ελέγξεις! Έχεις πολλή δουλειά και αγχώνεσαι? One thing at a time! Βάλε χρονοδιάγραμμα, πρόγραμμα ή ό,τι σε βολεύει και κάνει διαλείμματα! Μη πελαγώνεις, όλα θα γίνουν. Απομόνωσε ό,τι σε τσιτώνει και αφοσιώσου σ’ αυτό που πρέπει να κάνεις!

4.     Βρες τι σε βοηθάει να μένεις θετικός κι αισιόδοξος και embrace it!
Σοκολάτα και καφές? Γεύμα στο σπίτι με φίλους? Μουσική υπόκρουση? Βολτίτσα για περπάτημα? Γυμναστήριο ή ταινιούλα σπίτι? Ψυχανάλυση από κολλητό/κολλητή? Υπάρχει κάτι για τον καθένα!

5.     Μη στενοχωριέσαι για επουσιώδη πράγματα και καταστάσεις!
Καλώς ή κακώς-τα σημαντικά προβλήματα είναι τα ζητήματα υγείας, ίσως και σοβαρά οικογενειακά ζητήματα. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται,κι ας μη τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν τόσο πολύ και βαθιά,διότι αφενός μας φθείρουν ψυχικά αφετέρου μας στερούν την ενέργεια που είναι απαραίτητη για τα σημαντικά.

6.     Τελευταίο και βασικότερο…Smile! Ξεκίνα τη μέρα μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο και μια βαθιά ανάσα J

thoughts...

κι άλλη μια όμορφη μέρα παρέρχεται...και αναλογίζεσαι τι έχεις δώσει και τι έχεις πάρει-μάλλον,την αναλογία ψάχνεις να βρεις μεταξύ αυτών των δύο και να σιγουρευτείς πως δεν σε άφησε φτωχότερη και σήμερα η μέρα...φτωχότερη βέβαια από ποια σκοπιά?χρόνου,ελπίδας,πίστης,υπομονής ή συμβιβασμού? ο καθένας μας όμως δεν έχει τη δική του απάντηση?
και ποιος ορίζει τέλος πάντων τη σωστή,το πώς πρέπει να αντιδράσουμε-να νιώσουμε-να σκεφτούμε... ου κρίνεις ίνα μη κριθείς δεν λέει το ρητό? πώς μπορούμε όλοι μας να ελευθερώνουμε αδυσώπητα και τις πιο ενδόμυχες αρνητικές μας σκέψεις για τους άλλους και μετά να μη δεχόμεθα ούτε το ελάχιστο για τις δικές μας πράξεις-και vice versa..
γιατί παραμένει αυτή η ουτοπία,αυτό το άπιαστο ιδανικό που λέει πως ό,τι κάνεις για τους άλλους θα ήθελες να το κάνουν και αυτοί για σένα...ισχύει πάντα? ή μήπως επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να μην το δέχεται-με το να είμαστε (εξωτερικά πάντα) δυνατοί,αυτοδύναμοι,παντός καιρού και χρόνου...στη δική μου περίπτωση μάλλον ισχύει.οπότε έσφαλα, το παραδέχομαι...που επέλεξα να είμαι ισορροπημένη και να μην εξαρτώμαι από κανέναν...που έδωσα την εντύπωση πώς ό,τι κι αν μου συμβεί εγώ θα χαμογελάω και δεν θα έχω ανάγκη από έναν υποστηρικτικό λόγο ή μια καλή κουβέντα.πού χρόνος και τόπος για παράπονα που προέρχονται από μένα....θα γίνει σεισμός! κατακλυσμός! και αμφιβάλλω για το κατά πόσον θα βρεθεί το έτερον μου ήμισυ στο συγκεκριμένο τομέα...
γιατί να ναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις? γιατί να απαιτούν τόση φαιά ουσία ικανή για να αποδείξουμε και το πιο δύσκολο μαθηματικό θεώρημα? γιατί να μην υπάρχει ένα μαγικό κουμπί να τα ρυθμίζει όλα και να μας "σώζει" από άσκοπα δάκρυα-εφιάλτες και ξεσπάσματα με χαμηλής ποιότητας άσματα για υπόκρουση?
κάτι μαθαίνεις βέβαια και πάλι...από κάθε σύγκρουση, από κάθε λανθασμένη επιλογή, βγαίνεις πιο δυνατός,μ' ένα νέο πλέον στοιχείο της "πανοπλίας" σου που σε προετοιμάζει για να ριχτείς στην επόμενη "μάχη"-αναζήτηση...πόσο όμως να φτάσουμε τον εαυτό μας στα άκρα γι αυτό το σκοπό...γιατί να μη τύχει κάποια στιγμή και το πιο απλό? Θέε μου, θα το εκτιμήσω αλήθεια δεν θα το πάρω ως δεδομένο... γιατί εξακολουθώ-σε πείσμα των καιρών και των εμπειριών-να παραμένω αθεράπευτα και βαθιά ρομαντική (Νικολέττα για σένα αυτό) και να εκτιμώ την παραμικρή αθώα και αυθόρμητη κίνηση, μια αγκαλιά, ένα "θέλω να σε δω έστω και για 10 λεπτά", ένα μήνυμα για καληνύχτα...
Αισιόδοξη παρόλα τα όσα συμβαίνουν... can you blame me? είμαι εκ γενετής χαρούμενος άνθρωπος που πιστεύω σε happy end και σε αξιόλογους ανθρώπους..ακόμα κι αν είναι δυσκολο να βρεθούν...
Γλυκές Καληνύχτες!

Kαλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές σε όλους!!

Εύχομαι αυτές οι μέρες να είναι αφορμή για να βρούμε τη χαμένη μας ανθρωπιά...
και για να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον....

Let the summer...begin !!

Και επιτέλους τελείωσε αυτός ο γολγοθάς της εξεταστικής...ελπίζω να βγήκατε όλοι αλώβητοι (για μένα δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύει,θα φανεί στο...χειροκρότημα) και να σχεδιάζετε ένα μαγευτικό καλοκαίρι....
Με το τέλος του άγχους και της επίμονης αυτής προσπάθειας που μας απασχολούσε επί καιρό,είμαστε πλέον σε θέση να ηρεμήσουμε ψυχικά και σωματικά και να ερευνήσουμε τον εαυτό μας,once more....
Δεν ξέρω αν φταίει το καλοκαίρι,το τέλος των εξετάσεων ή αυτό το ελαφρύ και δροσερό αεράκι που υπάρχει στην ατμόσφαιρα.....πάντως σίγουρα γι' αυτό το "lighting of the soul" ευθύνεται και μια κουβέντα μ'έναν άνθρωπο καλό,μια γλυκιά σκέψη κι ένα παραπάνω δειλό χαμόγελο....Άδραξε τη μέρα και εκφράσου...άσε τα πρέπει και τα θέλω για μια στιγμή! θα τα ξαναδούμε από Σεπτέμβρη...οπότε we might as well enjoy what's happening right now !!
Θα επανέλθω...

be the change you want to see in the world....
μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο !! και όχι,δεν πρόκειται μόνο για ουτοπία,
από αυτά τα όνειρα που έχουμε οι περισσότεροι έφηβοι κι αυτό διότι δίνουμε νέα σημασία και υπόσταση σ' αυτήν την φιλοδοξία... δεν χρειάζεται να αποκαταστήσεις την παγκόσμια ειρήνη ή να επιφέρεις τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές που είναι ανέφικτες! αρκεί να προσπαθήσεις να βελτιώσεις-έστω και λίγο,στο βαθμό που μπορείς-τον κόσμο γύρω σου...μια καλημέρα,μια καλή κουβέντα και μια αγκαλιά σε κάποιον που τη χρειάζεται,μια συμβουλή και μια νότα αισιοδοξίας φτάνουν...για να αλλάξεις το δικό σου περιβάλλον και τον κόσμο γύρω σου....
ας ελπίσουμε να λειτουργήσει κάποια στιγμή αυτό σαν ντόμινο και να αλλάξει τελικά όλος ο κόσμος...αλλά κι αυτό να μην γίνει,τουλάχιστον εκείνη τη μέρα θα κοιμηθούμε ξέροντας ότι κάναμε κάτι για τους άλλους σήμερα,μικρό ή μεγάλο, τους κάναμε να χαμογελάσουν και επιδράσαμε έστω και για ελάχιστο χρόνο στην καθημερινότητά τους......
καληνύχτες!

Thoughts of a lonely heart....

Καλησπέρα και πάλι...δεν ξέρω γιατί συνεχίζω και απευθύνομαι σε β πληθυντικό,ενώ δεν έχω παρά ελάχιστες ενδείξεις ότι υπάρχει κόσμος που όντως διαβάζει το παρόν ιστολόγιο...ίσως είναι μια εσωτερική μου ανάγκη να επικοινωνώ,να βγάζω τις σκέψεις μου προς τα έξω γιατί τότε νιώθω καλύτερα,μέλος μιας παγκόσμιας κοινωνίας (ενώ μικρή παρηγοριά προσφέρουν οι σκέψεις μου μόνες τους,σε ένα ταπεινό αρχείο στην επιφάνεια εργασίας!)

Θέλει δύναμη να ανακαλύψεις ποιος είσαι... να πραγματοποιήσεις αυτό το ταξίδι στον βαθύτερο εσωτερικό σου κόσμο και να αναγνωρίσεις το πραγματικό εγώ σου, είτε σ' αρέσει είτε όχι... μπορείς να αλλάξεις? ναι,αν το θέλεις πραγματικά και αν πιστεύεις ότι έτσι θα νιώθεις πιο ολοκληρωμένος ψυχικά. Αλλάζεις όμως επειδή κάτι δεν πήγε όπως ήθελες? αυτό το απαντά προσωπικά ο καθένας μας... προσωπικά τείνω να διατηρώ το χαρακτήρα μου ακόμα κι αν δεν υπήρχε η έκβαση που επιθυμούσα,τουλάχιστον ξέρω πως έτσι είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου...
Βγαίνοντας από το περίβλημα του εγώ σου, εκτίθεσαι...ανεπανόρθωτα και μη... και ρισκάρεις και απογοητεύεσαι.... και ελπίζεις ότι θα μοιραστεί κάποιος μαζί σου αυτή σου την υπέρβαση και θα αγαπήσει τον πραγματικό σου εαυτό... και ελπίζεις ότι οι εμπειρίες που σε δένουν με κάποιον δεν θα αποτελούν μια ανάμνηση για σένα μόνο αλλά και για το άλλο πρόσωπο,όποιο κι αν είναι αυτό...και βέβαια τελικά χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο...γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι για τέτοιες "συναισθηματικές" ανακαλύψεις.... στενοχωριέσαι και πληγώνεσαι ξανά...
είσαι όμως εκεί έξω,προσπαθείς και ξέρεις ότι έτσι είσαι πολύ κοντά στο να ανακαλύψεις αυτό που πραγματικά ψάχνεις από το να μένεις στο σπίτι φοβισμένος για δράση (το συγκεκριμένο το είχα ακούσει από μια ταινία αλλά είναι πολύ κοντά σ' αυτό που ισχύει πραγματικά και βιώνω τώρα τελευταία οπότε το μνημονεύω)

Αχ, μα γιατί να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο δύσκολες?? με εμπόδια,κρυφά νοήματα και σκέψεις  που μόνο να σε μπερδεύουν μπορούν? έτσι τις εκτιμάμε καλύτερα θα πει κανείς...είναι κι αυτό μια άποψη...όχι ότι δεν έχουμε ευχηθεί να υπήρχε ένας διακόπτης που θα μας έκανε να ενθουσιαζόμαστε πάντα με ανταπόκριση,αλλά λέμε τώρα...

Εμπειρίες-αυτό κερδίζουμε με βεβαιότητα σε κάθε περίπτωση...και αποκτούμε δυνάμεις και εφόδια για την επόμενη προσπάθεια,ελπίζοντας η γνώση που θα έχουμε αποκομίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή να άξιζε τον κόπο...

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν....νιώθω ένα αεράκι γαλήνης να με κυριεύει....να έχετε μια όμορφη μέρα...

Έχεις προσδοκίες; Θα  υποστείς και τις ανάλογες απογοητεύσεις ,τότε, στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν! Η λύση  όμως ποια είναι, να σταματήσεις να εύχεσαι και να ονειρεύεσαι ή να προσπαθείς περισσότερο ώστε να πεις ότι έκανες ό,τι  καλύτερο μπορούσες για την ικανοποίηση των προσδοκιών σου;

Προσωπικά συντάσσομαι με τη δεύτερη άποψη. Aν και κανείς δεν ανέφερε μέχρι τώρα πως η επιλογή αυτή ενέχει έναν άλλο κίνδυνο, αυτόν της ολικής απογοήτευσης και πτώσης του ηθικού. Δεν είναι όμως προτιμότερο να πάρεις το ρίσκο και να μην κρατήσεις παθητική στάση από το να «δεχτείς την ήττα» άκριτα και μοιρολατρικά? Συμφωνώ ότι πολλοί θα αναρωτηθούν «μα γιατί να επιλέξουμε την κουρτίνα που θα μας οδηγήσει-κατά πάσα πιθανότητα-σε μεγαλύτερη στενοχώρια?» γιατί σ αυτήν την περίπτωση ,η συνείδηση θα έχει έναν ήρεμο ύπνο το βράδυ, ειδάλλως εκείνο το «τι θα γινόταν αν» θα σε βασανίζει ανελέητα. Οπότε καλυτέρα να προσπαθήσεις και να φας τα μούτρα σου-κοινώς- διότι μετά θα διασκεδάσεις την απογοήτευση σου λέγοντας πως «έκανα  ό,τι καλύτερο μπορούσα»…… το «what if» μπορεί να στοιχειώσει κάποιον άλλο και όχι εμένα πια…

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι πάντα λάθος δικό μας η μη ικανοποίηση των προσδοκιών… πρωτεύοντα ρόλο παίζουν τόσο η τύχη άλλα και αποφάσεις τρίτων προσώπων… σ’ αυτή την περίπτωση ,η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

Πέρα από αυτό…. Σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε ότι είστε μόνοι σας σ’ έναν χώρο γεμάτο με κόσμο και όχι απλά με κόσμο αλλά με την δική σας –υποτίθεται – «παρέα»…. αναρωτηθήκατε γιατί συμβαίνει αυτό? Μάλλον ευθυνόταν η ψυχολογική σας κατάσταση…. Ίσως όμως να αρχίσατε να συνειδητοποιείτε ότι οι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζετε πραγματικά είναι λιγοστοί… μια φίλη είπε κάτι πολύ σοφό: ο καλύτερος φίλος είναι αυτός με τον οποίο δεν νιώθεις την ανάγκη να γεμίζεις τις σιωπές! Αν λοιπόν βρεθήκατε κι εσείς στη θέση να προσπαθείτε να βρείτε θέματα για συζήτηση, προφανώς καταλαβαίνετε περί τίνος μιλάω…..

Δίνεις δίνεις  δίνεις στους ανθρώπους, χωρίς πάντα να περιμένεις τίποτα σαν ανταπόδοση, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου( σταδιακά περνά και στο «μπροστινό» μέρος) εκείνη την ελπίδα πως κάποιος από αυτούς κάποια στιγμή θα αναγνωρίσει τα όσα έχεις κάνει και θα θελήσει να ενδιαφερθεί, να καταλάβει ένα μέρος της δικιάς σου εκάστοτε ψυχολογικής κατάστασης και να προσπαθήσει να βοηθήσει. Εννοείται βέβαια πως κάτι τέτοιο σπάνιο γίνεται (άλλωστε, αν γινόταν συχνότερα μάλλον δεν θα είχα αυτήν την ανάγκη να μοιραστώ τις εμπειρίες μου) ενώ εσύ συνεχίζεις να προσφέρεις ανιδιοτελώς….. θα μου πείτε, προσφέρεις επειδή περιμένεις κάτι σε αντάλλαγμα?? Όχι βέβαια, απλά μια δόση αναγνώρισης της αξίας και των κόπων σου δεν έβλαψε ποτέ κανέναν….. και περιμένεις πως αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους εσύ απλόχερα συνέδραμες, κάποια στιγμή να σε σκεφτούν και να δουν μήπως μπορούν κι αυτοί να κάνουν κάτι για σένα.

Δίνεις 10 και αναμένεις 0.5 το πολύ, αν έρθει αυτό το 0.5 είναι ικανό να σε γεμίζει δύναμη και να σου δώσει ενέργεια για να αναπληρώσεις τα 10… όταν όμως ούτε αυτό το 0.5 δεν έρχεται ,τότε μένεις μόνος σου, αδειανός, και συλλογίζεσαι πώς είναι δυνατόν κανείς από αυτούς για τους οποίους νοιάζεσαι και σπαταλάς φαιά ουσία να μην νοιαστεί… έτσι είναι…. Και αυτό μάλλον σημαίνει ότι είτε δεν αναγνώρισαν την βοήθειά σου( απλή άγνοια ή αδιαφορία) είτε επειδή –καλώς ή κακώς- εσύ φαινόσουν πάντα αυτοδύναμος, να μην έχεις ανάγκη κανέναν τους.

Αν υποπέσατε στο δεύτερο αμάρτημα, να φαίνεστε-δηλαδή-δυνατοί ενώ καταβάθος δεν είστε, τότε μπράβο σας! τα θέλατε και τα πάθατε… και προτού εκνευριστείτε και πείτε «τι μας λέει αυτή τώρα, ποια νομίζει ότι είναι» επιτρέψτε μου να σας πω πως το ίδιο λάθος έκανα κι εγώ, και μάλλον συνεχίζω να το κάνω…. η ευαισθησία κρύβεται βαθιά και  λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να την ανακαλύψουν… από την άλλη, δεν μπορείς να ζητάς από τους ανθρώπους παραπάνω από αυτά που μπορούν να σου δώσουν διότι λίγοι είναι αυτοί που θα κάνουν την υπέρβαση ΓΙΑ ΣΕΝΑ! Ακόμα κι αν εσύ την έχεις κάνει γι αυτούς…. Σωστά??? Καληνύχτα σας…..

                                                                                                     September2012....me out in the world

μην ζητάς από τους ανθρώπους παραπάνω από αυτά που μπορούν να δώσουν...
διότι ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν την υπέρβαση ΓΙΑ ΣΕΝΑ......

Left all alone for another time....κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να δίνεις....γιατί όταν αδειάζουν τα ψυχικά αποθέματα τότε κανείς από αυτούς που βοήθησες δεν είναι εκεί για να τα γεμίσει...
η έμφυτη καλοσύνη και διάθεση για προσφορά καμιά φορά υπερνικούν όμως....και τότε "you cry in the middle of the night"(kelly clarkson)
ελπίζω να βρούμε όλοι μας κάποιον-α που να μας ηρεμεί ψυχικά και να συμβάλλει ανιδιοτελώς σ'αυτήν την "διαδικασία αυτοφόρτισης"...
να έχετε ένα όμορφο βράδυ!!

Ετοιμάζεται μπλογκ για τους πρωτοετείς της Ιατρικής Ιωαννίνων στη διεύθυνση http://iatrikiioanninon.blogspot.com