Έχεις προσδοκίες;
Θα υποστείς και τις ανάλογες
απογοητεύσεις ,τότε, στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν! Η λύση όμως ποια είναι, να σταματήσεις να εύχεσαι
και να ονειρεύεσαι ή να προσπαθείς περισσότερο ώστε να πεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες για την ικανοποίηση των
προσδοκιών σου;
Προσωπικά
συντάσσομαι με τη δεύτερη άποψη. Aν και κανείς δεν
ανέφερε μέχρι τώρα πως η επιλογή αυτή ενέχει έναν άλλο κίνδυνο, αυτόν της
ολικής απογοήτευσης και πτώσης του ηθικού. Δεν είναι όμως προτιμότερο να πάρεις
το ρίσκο και να μην κρατήσεις παθητική στάση από το να «δεχτείς την ήττα»
άκριτα και μοιρολατρικά? Συμφωνώ ότι πολλοί θα αναρωτηθούν «μα γιατί να
επιλέξουμε την κουρτίνα που θα μας οδηγήσει-κατά πάσα πιθανότητα-σε μεγαλύτερη
στενοχώρια?» γιατί σ αυτήν την περίπτωση ,η συνείδηση θα έχει έναν ήρεμο ύπνο
το βράδυ, ειδάλλως εκείνο το «τι θα γινόταν αν» θα σε βασανίζει ανελέητα. Οπότε
καλυτέρα να προσπαθήσεις και να φας τα μούτρα σου-κοινώς- διότι μετά θα
διασκεδάσεις την απογοήτευση σου λέγοντας πως «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα»…… το «what if» μπορεί να στοιχειώσει κάποιον άλλο και όχι εμένα πια…
Εξάλλου, ας μην
ξεχνάμε πως δεν είναι πάντα λάθος δικό μας η μη ικανοποίηση των προσδοκιών… πρωτεύοντα
ρόλο παίζουν τόσο η τύχη άλλα και αποφάσεις τρίτων προσώπων… σ’ αυτή την
περίπτωση ,η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
Πέρα από αυτό….
Σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε ότι είστε μόνοι σας σ’ έναν χώρο γεμάτο με κόσμο
και όχι απλά με κόσμο αλλά με την δική σας –υποτίθεται – «παρέα»…. αναρωτηθήκατε
γιατί συμβαίνει αυτό? Μάλλον ευθυνόταν η ψυχολογική σας κατάσταση…. Ίσως όμως
να αρχίσατε να συνειδητοποιείτε ότι οι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζετε
πραγματικά είναι λιγοστοί… μια φίλη είπε κάτι πολύ σοφό: ο καλύτερος φίλος είναι
αυτός με τον οποίο δεν νιώθεις την ανάγκη να γεμίζεις τις σιωπές! Αν λοιπόν
βρεθήκατε κι εσείς στη θέση να προσπαθείτε να βρείτε θέματα για συζήτηση,
προφανώς καταλαβαίνετε περί τίνος μιλάω…..
Δίνεις
δίνεις δίνεις στους ανθρώπους, χωρίς
πάντα να περιμένεις τίποτα σαν ανταπόδοση, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού
σου( σταδιακά περνά και στο «μπροστινό» μέρος) εκείνη την ελπίδα πως κάποιος
από αυτούς κάποια στιγμή θα αναγνωρίσει τα όσα έχεις κάνει και θα θελήσει να
ενδιαφερθεί, να καταλάβει ένα μέρος της δικιάς σου εκάστοτε ψυχολογικής
κατάστασης και να προσπαθήσει να βοηθήσει. Εννοείται βέβαια πως κάτι τέτοιο
σπάνιο γίνεται (άλλωστε, αν γινόταν συχνότερα μάλλον δεν θα είχα αυτήν την
ανάγκη να μοιραστώ τις εμπειρίες μου) ενώ εσύ συνεχίζεις να προσφέρεις
ανιδιοτελώς….. θα μου πείτε, προσφέρεις επειδή περιμένεις κάτι σε αντάλλαγμα??
Όχι βέβαια, απλά μια δόση αναγνώρισης της αξίας και των κόπων σου δεν έβλαψε
ποτέ κανέναν….. και περιμένεις πως αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους εσύ απλόχερα
συνέδραμες, κάποια στιγμή να σε σκεφτούν και να δουν μήπως μπορούν κι αυτοί να
κάνουν κάτι για σένα.
Δίνεις 10 και
αναμένεις 0.5 το πολύ, αν έρθει αυτό το 0.5 είναι ικανό να σε γεμίζει δύναμη
και να σου δώσει ενέργεια για να αναπληρώσεις τα 10… όταν όμως ούτε αυτό το 0.5
δεν έρχεται ,τότε μένεις μόνος σου, αδειανός, και συλλογίζεσαι πώς είναι
δυνατόν κανείς από αυτούς για τους οποίους νοιάζεσαι και σπαταλάς φαιά ουσία να
μην νοιαστεί… έτσι είναι…. Και αυτό μάλλον σημαίνει ότι είτε δεν αναγνώρισαν
την βοήθειά σου( απλή άγνοια ή αδιαφορία) είτε επειδή –καλώς ή κακώς- εσύ
φαινόσουν πάντα αυτοδύναμος, να μην έχεις ανάγκη κανέναν τους.
Αν υποπέσατε στο
δεύτερο αμάρτημα, να φαίνεστε-δηλαδή-δυνατοί ενώ καταβάθος δεν είστε, τότε
μπράβο σας! τα θέλατε και τα πάθατε… και προτού εκνευριστείτε και πείτε «τι μας
λέει αυτή τώρα, ποια νομίζει ότι είναι» επιτρέψτε μου να σας πω πως το ίδιο
λάθος έκανα κι εγώ, και μάλλον συνεχίζω να το κάνω…. η ευαισθησία κρύβεται
βαθιά και λίγοι είναι αυτοί που μπορούν
να την ανακαλύψουν… από την άλλη, δεν μπορείς να ζητάς από τους ανθρώπους παραπάνω
από αυτά που μπορούν να σου δώσουν διότι λίγοι είναι αυτοί που θα κάνουν την
υπέρβαση ΓΙΑ ΣΕΝΑ! Ακόμα κι αν εσύ την έχεις κάνει γι αυτούς…. Σωστά???
Καληνύχτα σας…..
September2012....me out in the world
