5+1 τρόποι να ξε-αγχωθείς ή οδηγός αισιοδοξίας!

1.     Βρες κάτι να σε κάνει χαρούμενο κάθε πρωί!

          Τα 5 λεπτά ύπνου παραπάνω? Το ότι είναι Σάββατο χωρίς δουλειά? Το ότι θα φας        ένα νόστιμο πρωινό? Η ύπαρξη ηλιόλουστης μέρας ή ο φούρνος στη γωνία που            μοσχομυρίζει ψωμί? Υπάρχει κάτι διαφορετικό για τον καθένα-ανακάλυψε το δικό      σου!

2.     Σα βγεις στον πηγαιμό για την καθημερινή σου απασχόληση  ( σχολείο, σχολή δουλειά κλπ) έχε τα μάτια σου ανοικτά! Για να δεχτείς ακόμα και το παραμικρό ερέθισμα που θα διαφοροποιεί προς το καλύτερο αυτή τη μέρα από τις προηγούμενες. Μια καλημέρα από έναν άνθρωπο (ειδικά αν δεν το περίμενες ή αν δεν το είπες πρώτος), η προοπτική ενός καλού καφέ ή ενός τραγουδιού για να ξεκινήσει η μέρα, το πλάνο για μια έξοδο με συνεργάτες/φίλους που θα προκύψει εν τη ρύμη του λόγου φτάνουν και περισσεύουν!

3.     Keep calm and keep walking!
Κράτα θετική στάση απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και μπορείς να ελέγξεις! Έχεις πολλή δουλειά και αγχώνεσαι? One thing at a time! Βάλε χρονοδιάγραμμα, πρόγραμμα ή ό,τι σε βολεύει και κάνει διαλείμματα! Μη πελαγώνεις, όλα θα γίνουν. Απομόνωσε ό,τι σε τσιτώνει και αφοσιώσου σ’ αυτό που πρέπει να κάνεις!

4.     Βρες τι σε βοηθάει να μένεις θετικός κι αισιόδοξος και embrace it!
Σοκολάτα και καφές? Γεύμα στο σπίτι με φίλους? Μουσική υπόκρουση? Βολτίτσα για περπάτημα? Γυμναστήριο ή ταινιούλα σπίτι? Ψυχανάλυση από κολλητό/κολλητή? Υπάρχει κάτι για τον καθένα!

5.     Μη στενοχωριέσαι για επουσιώδη πράγματα και καταστάσεις!
Καλώς ή κακώς-τα σημαντικά προβλήματα είναι τα ζητήματα υγείας, ίσως και σοβαρά οικογενειακά ζητήματα. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται,κι ας μη τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν τόσο πολύ και βαθιά,διότι αφενός μας φθείρουν ψυχικά αφετέρου μας στερούν την ενέργεια που είναι απαραίτητη για τα σημαντικά.

6.     Τελευταίο και βασικότερο…Smile! Ξεκίνα τη μέρα μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο και μια βαθιά ανάσα J

thoughts...

κι άλλη μια όμορφη μέρα παρέρχεται...και αναλογίζεσαι τι έχεις δώσει και τι έχεις πάρει-μάλλον,την αναλογία ψάχνεις να βρεις μεταξύ αυτών των δύο και να σιγουρευτείς πως δεν σε άφησε φτωχότερη και σήμερα η μέρα...φτωχότερη βέβαια από ποια σκοπιά?χρόνου,ελπίδας,πίστης,υπομονής ή συμβιβασμού? ο καθένας μας όμως δεν έχει τη δική του απάντηση?
και ποιος ορίζει τέλος πάντων τη σωστή,το πώς πρέπει να αντιδράσουμε-να νιώσουμε-να σκεφτούμε... ου κρίνεις ίνα μη κριθείς δεν λέει το ρητό? πώς μπορούμε όλοι μας να ελευθερώνουμε αδυσώπητα και τις πιο ενδόμυχες αρνητικές μας σκέψεις για τους άλλους και μετά να μη δεχόμεθα ούτε το ελάχιστο για τις δικές μας πράξεις-και vice versa..
γιατί παραμένει αυτή η ουτοπία,αυτό το άπιαστο ιδανικό που λέει πως ό,τι κάνεις για τους άλλους θα ήθελες να το κάνουν και αυτοί για σένα...ισχύει πάντα? ή μήπως επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να μην το δέχεται-με το να είμαστε (εξωτερικά πάντα) δυνατοί,αυτοδύναμοι,παντός καιρού και χρόνου...στη δική μου περίπτωση μάλλον ισχύει.οπότε έσφαλα, το παραδέχομαι...που επέλεξα να είμαι ισορροπημένη και να μην εξαρτώμαι από κανέναν...που έδωσα την εντύπωση πώς ό,τι κι αν μου συμβεί εγώ θα χαμογελάω και δεν θα έχω ανάγκη από έναν υποστηρικτικό λόγο ή μια καλή κουβέντα.πού χρόνος και τόπος για παράπονα που προέρχονται από μένα....θα γίνει σεισμός! κατακλυσμός! και αμφιβάλλω για το κατά πόσον θα βρεθεί το έτερον μου ήμισυ στο συγκεκριμένο τομέα...
γιατί να ναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις? γιατί να απαιτούν τόση φαιά ουσία ικανή για να αποδείξουμε και το πιο δύσκολο μαθηματικό θεώρημα? γιατί να μην υπάρχει ένα μαγικό κουμπί να τα ρυθμίζει όλα και να μας "σώζει" από άσκοπα δάκρυα-εφιάλτες και ξεσπάσματα με χαμηλής ποιότητας άσματα για υπόκρουση?
κάτι μαθαίνεις βέβαια και πάλι...από κάθε σύγκρουση, από κάθε λανθασμένη επιλογή, βγαίνεις πιο δυνατός,μ' ένα νέο πλέον στοιχείο της "πανοπλίας" σου που σε προετοιμάζει για να ριχτείς στην επόμενη "μάχη"-αναζήτηση...πόσο όμως να φτάσουμε τον εαυτό μας στα άκρα γι αυτό το σκοπό...γιατί να μη τύχει κάποια στιγμή και το πιο απλό? Θέε μου, θα το εκτιμήσω αλήθεια δεν θα το πάρω ως δεδομένο... γιατί εξακολουθώ-σε πείσμα των καιρών και των εμπειριών-να παραμένω αθεράπευτα και βαθιά ρομαντική (Νικολέττα για σένα αυτό) και να εκτιμώ την παραμικρή αθώα και αυθόρμητη κίνηση, μια αγκαλιά, ένα "θέλω να σε δω έστω και για 10 λεπτά", ένα μήνυμα για καληνύχτα...
Αισιόδοξη παρόλα τα όσα συμβαίνουν... can you blame me? είμαι εκ γενετής χαρούμενος άνθρωπος που πιστεύω σε happy end και σε αξιόλογους ανθρώπους..ακόμα κι αν είναι δυσκολο να βρεθούν...
Γλυκές Καληνύχτες!